BUĞULU SONBAHAR

Beni bırak
Buğulu son bahar akşamlarında
Yağmur damlaları seyrederken adımlarımı
Islatırken ürkek bedenimi
Terk et sende İstanbul gibi
Soğuk kaldırım taşlarına
Sıcak dokunuşlarla gezerken
Adımızı yazmıştık bir sen bir ben

Dolaşıyorum kör düğüm olana kadar
İçimdeki hüzüne de
Olup bitenlere de
Bir isim bir duygu
Bir dokunuş bulamıyorum.
Soğuktu sözlerin
Hala eteğimde küçük çocuklar
Seni öfkeyle kusuyor gözlerime
Neden diye sormaya cesaretin yok.
Yok diyemem bende yok dan yok..

Dizlerim , Güzel gecelerin Yorgunluğunda.
Gözlerim kapalı Senli akşamları ararcasına
Parıldayan yıldızları arıyor anıların tam ortasında
Sahiller Boyu dokunuşların yakıyor her yanımda sen
Koskoca İstanbul Küçüldükçe Küçüldü
Cebime sığdı içinde sen…
Hiç olmadığı gibi Yanında ben….

Durdurdum zamanı Geri sarıyorum Kırık düşlerimle
Gözlerinin izinden geçiyorum bir bir
Öldüğümü neden söylemedin ..
Düşlerinde düşümde bile değildin…
Hiç mi ben sende değildim.
Şimdi Kelimeler diziliyor bir bir boğazıma
Kusarcasına efkarımı
kini mi.
kılıcımı Çekiyorum kınından.
Ölüm Fermanını imzalıyor
Şehrin en yüksek tepesine kuruyorum dar aağacını
Arkanda bıraktıklarına değil
Sen kaybettin biz hiç değil.
son gülümsemeni izliyor bu koca şehir…
Ecel Terlerini Dökme diyor bir karış toprak üstüne.
Her yer kan kusuyor üstüne..
Bu efkar bu hüzün senin gidişine Sanma
Hala mı hayal kuruyorsun
Gerçeklerin tam ortasında
Üstüne bir kara bulut
Geçip gidiyorsun sonsuzluğa
Arkanda değil koca Hatıralar
Bir Damla kan bile bırkma….

Her köşede ben olduğum halde
Bu Gitmeler kime
Kimsesizliğe Dimi Gönül dostu
Kimsesizliğe